Rozdział dwudziesty

"If you’re pretending from the start like this,
With a tight grip, then my kiss
Can mend your broken heart
I might miss everything you said to me"

                                                     *Piosenka*
  Nawet nie pamiętam kiedy tamtego dnia zasnęłam. Obudziły mnie promienie porannego słońca wpadającego do sali. Otworzyłam z niechęcią oczy i rozejrzałam się dookoła. Chyba było dosyć wcześnie gdyż pacjenci leżący na łóżkach obok mnie jeszcze spali. Westchnęłam cicho i z nudów zaczęłam przyglądać się swoim rękom. Opatrunki były już w większości ran zdjęte. Ich miejsce zastąpiły głębokie blizny, które prawdopodobnie będą towarzyszyć mi do końca życia. Nie chciałam więcej na to patrzeć. Sięgnęłam dłonią po soczek, który ciocia przyniosła mi wczoraj wraz z resztą prowiantu. Strasznie się martwiła, chciała siedzieć przy mnie całą noc, ale na szczęście udało mi się ją przekonać żeby poszła do domu. Musiałam w spokoju wszystko przemyśleć. Jak zwykle nie doszłam do żadnych konkretnych wniosków. Może jedynie to, że moje życie to jedno wielkie bagno. Mogłam nie mówić Louisowi o dziecku, ale co potem? Ech... to bez sensu.
- Widzisz maluszku - powiedziałam kładąc swoją dłoń na brzuchu, który swoją drogą wydawał mi się nieco większy. Urojenia. - Zostaliśmy sami.
Naprawdę kochałam to dziecko. Chociaż ciąża pojawiła się w najmniej odpowiednim momencie nie miałam zamiaru jej usunąć. Byłam prawie dorosła. Kończyłam już szkołę, ciocia na pewno by mi pomogła. Nie zapowiadało się najgorzej. Szkoda tylko, że dziecko nie będzie miało ojca.
  Kolejny godziny strasznie mi się dłużyły. Nie mogłam sama opuścić szpitala, czekałam na Harry'ego, który napisał do mnie rano i powiedział, że mnie odwiezie. Cieszyłam się, że chłopcy nie obwiniali mnie za śmierć Zayna, tak jak robiłam to ja sama i inni. Zdążyłam się dowiedzieć, że w mediach już huczało o Zaynie, mnie, Louisie i całej aferze. Bałam się pomyśleć, co będzie gdy dowiedzą się o mojej ciąży.
- Hej - usłyszałam.
Odwróciłam się w stronę drzwi. Stał w nich Harry. Uśmiechnął się delikatnie i podszedł bliżej.
- Jak się czujesz? - spytał.
- Dobrze - odpowiedziałam cicho. - A ty?
Styles nie wyglądał najlepiej. Miał podkrążone oczy, jego włosy były jakoś bez blasku, schudł. Tak ja reszta bardzo przeżył śmierć przyjaciela. Cóż... chyba nie ma się czemu dziwić. Ja chciałam się zabić, płakałam jak szalona, a co dopiero mieli zrobić oni - jego najlepsi kumple, bracia?
- To nie ja zemdlałem na środku cmentarza - zaśmiał się cicho.
Nie odpowiedziałam. Harry pomógł mi się spakować i razem opuściliśmy szpital. Wsiedliśmy do samochodu i ruszyliśmy. Podczas drogi nie padło między nami żadne słowo. A o czym niby mieliśmy dyskutować? Każdy pogrążył się we własnych rozmyślaniach. Patrzyłam przez okno i rejestrowałam w pamięci każdy skrawek Londynu. Chociaż pogoda nie była zbyt ładna na ulicach i tak kręciło się mnóstwo osób.
- Harry, gdzie ty jedziesz? - spytałam gdy dotarło do mnie, że to nie droga prowadząca do mojego domu.
- Do domu - odpowiedział.
Popatrzyłam na niego zdziwiona. Przecież mówiłam mu mój adres. Chłopak widząc moją minę z uśmiechem dodał:
- Nikt nie powiedział, że do twojego.
- Ale...- zaczęłam, jednak widząc, że nie zwraca na mnie najmniejszej uwagi po prostu się zamknęłam.
Po kilkunastu minutach Harry zaparkował na podjeździe ich wielkiego domu. Nie widziałam a tym sensu i na początku nawet nie miałam zamiaru wysiąść z samochodu.
- Wychodzisz, czy zostajesz tu na noc? - spytał sarkastycznie.
- Chcę do domu - powiedziałam niczym małe dziecko. - W ogóle nie wiem po co mnie tu przywiozłeś.
Loczek przewrócił oczami i zaczął tłumaczyć:
- Louis prosił mnie, żebym się tu przywiózł, ok?
Louis? Zdziwiło mnie to. Myślałam, że Louis to ostatnia osoba, która będzie chciała się do mnie odezwać. Po tym co wczoraj zrobił wywnioskowałam, że to definitywny koniec. Zdziwiona poszłam za brunetem, który otworzył mi drzwi do mieszkania. Będąc w środku pomógł zdjąć mi płaszcz i razem powędrowaliśmy do salonu. Na kanapie siedział Louis. Był skupiony, zdawało się, że nas nie zauważył.
- Louis - chrząknął Hazza.
Dopiero wtedy uniósł swoją głowę i spojrzał na nas.
- Emm... to ja pójdę do siebie - mruknął loczek i chwilę potem już go nie było.
Stałam zdezorientowana na środku pokoju i nie wiedziałam co robić. Przez dłuższy czas panowała między nami kompletna cisza. W końcu jednak Louis się odezwał:
- Siadaj.
Ruchem dłoni wskazał na miejsce obok siebie. Wykonałam jego prośbę i usiadłam na kanapie.
- Gdzie reszta? - spytałam rozglądając się po pustym domu.
- Niall pojechał do Irlandii, do rodziny, a Liam jest chwilowo u Danielle - odparł.
Pokiwałam jedynie głową.
- Jak się czujesz? - spytał.
- Dobrze - odpowiedziałam tradycyjnie.
Wcale tak nie było.
 I znowu zapadał między nami ta niezręczna cisza. W pewnym momencie Louis gwałtownie podniósł się z kanapy i zaczął chodzić niespokojnie w tę i we w tę przeczesując ręką włosy.
- Musimy pogadać - stwierdził.
- Chyba tak - powiedziałam nieco ciszej.
Stanął przede mną i zaczął mówić:
- To wszystko co wydarzyło się ostatnio, to jest ugh.... ty i Zayn, potem i wy..... i Zayn umarł - przerwał na chwilę. - Ja nie zdążyłem z nim porozmawiać spokojnie, a teraz on... on nie żyje.
Zatrzymał się. Usiadł na brzegu stolika i odwrócił się tyłem do mnie. Zauważyłam jak ociera dłonią łzy. Było mi go strasznie żal. Sama już nie miałam siły by płakać. Wstałam i podeszłam do niego. Chciałam go jakoś pocieszyć, ale bałam się, że mnie odtrąci. Niepewnie położyłam prawą rękę na jego ramieniu. Nie strącił jej, wręcz przeciwnie położył swoją dłoń na niej i pogłaskał.
- Olivia, ja cię kocham! - niemalże wykrzyczał.
Pociągnął mnie i posadził sobie na kolanach. Byłam tak zaskoczona tą sytuacją, że nic nie powiedziałam. Po prostu mocno się w niego wtuliłam. Trwaliśmy chwilę w tym uścisku po czym zaczęłam mówić.
- Wtedy, kiedy ja i Zayn... my po prostu... ja byłam pijana. Ja nie wiedziałam co robię. - próbowałam się wytłumaczyć.
- Wiem, wiem. Poniosło mnie. - powiedział ze skruchą.
Popatrzyliśmy sobie w oczy. Jego niebieskie tęczówki - jak zwykle zatonęłam w ich głębi.
- Nigdy nie wybaczę sobie tego jak cię nazwałem. Na to nie ma wytłumaczenia. - opuścił wzrok.
Znowu był cisza, zeszłam z Louisa i stanęłam, on po chwili znalazł się obok mnie. Chwycił mnie za ręce.
- Te ostatnie miesiące to było coś niesamowitego. Nigdy nie przeżyłem tyle w tak krótkim czasie. Doskonale pamiętam jak pierwszy raz cię zobaczyłem, chciałem abyś była tylko moja. Zayn też się w tobie zakochał i nie mogę go za to winić, bo to normalne. Jesteś przepiękna, inteligentna... Po tym co się stało nawet nie potrafię być na niego zły. Boże, gdyby on żył... - wziął oddech. - Ale nie żyje. Szkoda, że nawet nie zobaczy dziecka.
Przeniósł swój wzrok na mój brzuch. Jego dłoń powędrowała w to samo miejsce i zaczęła delikatnie gładzić płaski jeszcze brzuszek. Oboje się uśmiechnęliśmy.
- Ja chcę być z tobą, chcę choć w małym stopniu zastąpić mu ojca, zastąpić mu Zayna. Olivia ja cię kocham! - wykrzyknął ponownie i ujął moja twarz w ręce.
Nasze oczy spoglądały na siebie jak za pierwszym razem gdy się spotkaliśmy. Uśmiechaliśmy się do siebie, nasze ciała drżały.
- Zacznijmy od nowa - zaproponował.
Bez zastanowienia wpiłam się w jego malinowe usta. Chłopak przyciągnął mnie do siebie i objął w pasie. Coraz łapczywiej oddawał pocałunki. Chwilę potem uniósł mnie i położył na kanapie. Usiadł na mnie okrakiem, a jego mokre wargi zaczęły błądzić najpierw po szyi, potem odznaczyły pocałunkową ścieżkę do mojego dekoltu podczas gdy moje przez moje ciało przechodziły miliony dreszczy. W tamtej chwili nie liczył się nikt, tylko Louis. Z szerokim uśmiechem na twarzy poddawałam się pieszczotom. Zatopiłam swoje ręce w jego gęstych, brązowych włosach. Natomiast jego chłodne dłonie błądziły po moich plecach.
- Tęskniłem za tobą - wysapał.
- Ja też - odparłam. - Nawet nie wiesz jak bardzo.
Nasze usta ponownie złączyły się czułym pocałunku. Boże, jak bardzo było mi ich brak. Smak jego ust, głębia jego oczu i ten najpiękniejszy na świecie uśmiech. Mój Louis. Pragnęłam go, chciałam znów poczuć się jak dawniej.
- Louis? - zaczęłam.
- Tak? - zapytał uśmiechnięty na chwilę przerywając pieszczoty i nachylając się nade mną.
- Chcę cię - wyszeptałam mu figlarnie przygryzając jego ucho.
Zdziwił się nieco.
- Ale że teraz? - spytał.
Zaśmiałam się i odpowiedziałam:
- Tu i teraz.
Louis uniósł figlarnie brwi, a chwilę potem już niósł mnie do sypialni. Harry chyba zwęszył o co chodzi, bo ulotnił się z mieszkania. Nie trzeba było długo, a leżeliśmy na łóżku prawie cali nadzy, Lou napierał na moje usta, a ja majstrowałam przy jego pasku od spodni.
- A to nie zaszkodzi dziecku? - spytał nagle.
- Nieeee - pokręciłam przecząco głową próbując powstrzymać śmiech.
*
Był późny wieczór. Jeszcze dzień temu leżałem w tym łóżku sam, teraz przytulałem do siebie mój najcenniejszy skarb. Olivia leżała zaraz obok mnie. Jej złote, długie włosy opadały kaskadą na poduszkę, policzki były lekko zarumienione, a wachlarz długich rzęs otaczał jej przymknięte oczy. Chociaż wychudniała i wymizerniała ostatnio to dla mnie i tak była piękna. Swoją ręką co chwila głaskałem jej policzek, a ustami przylegałem do czoła. W tamtej chwili byłem pewien, że zrobię wszystko aby jej i dziecku nigdy nic się nie stało. Obiecałem sobie i Zayn'owi, że za wszelką cenę będę ich chronił.
- Nawet nie wiesz jak cię kocham - powiedziałem bardziej do siebie niż do Olivii gdyż ta spała.
Miałem szczerą nadzieję, że wreszcie wszystko zacznie się układać po naszej myśli. Po paśmie niepowodzeń i problemów wreszcie powinno udać się nam wyjść na prostą. Cieszę się, że daliśmy sobie drugą szansę. No bo zawsze należy próbować jeszcze raz, prawda?

"And I can lend you broken parts

That might fit like this

And I will give you all my heart

So we can start it all over again"*

*One Direction - "Over Again"

No i jest ostatni rozdział. Trochę mi smutno, że to koniec, ale na jedno cieszę się, że w ogóle do niego dotrwałam. Zazwyczaj przerywałam opowiadanie w połowie, bo mi się nie podobało i chociaż tego opowiadania też nienawidzę to jakoś udało mi się napisać całe 20 rozdziałów. Mam nadzieję, że Was nim nie zawiodłam, ponieważ tym razem naprawdę się starałam :) Rozdział ogólnie nawet mi się podoba. Liczę na to, że tym razem każdy kto to czyta też i skomentuje. To byłby naprawdę miły prezent tak na koniec, jakby każdy to skomentował <333 Kocham Was wszystkich i dziękuję, że byliście ze mną przez te 20 rozdziałów i pisaliście mi te wszystkie miłe rzeczy. Jesteście najlepszymi czytelniczkami :** Będzie jeszcze epilog, więc się nie rozpisuję xD Pozdrawiam xx

P.S - mam jakiś problem z bloggerem i one nie wyświetla mi komentarzy w Character Ask. Pomimo, że na nie odpowiedziałam i są w przeglądzie to nie ma ich na blogu. Mam nadzieję, że to się naprawi.