Rozdział dziewiętnasty

Rozdział w całości dedykowany Gryjtuś z okazji urodzin. Sto lat Skarbie! ♥ ♥ ♥

"Well I try to live without you
The tears fall from my eyes
I'm alone and I feel empty
God I'm torn apart inside"
                                                                                                                                                                  23. 01. 2013 r.
                                            *Piosenka* (Kocham to <33)
    Czy ja żyję w jakimś filmie? To co ostatnio działo się w moim życiu było po prostu... niczym scena z jakiegoś dramatu. Zupełnie jakbym grała główną rolę w filmie. Nic nie układało się po mojej myśli. Miałam zostać matką, a ojciec mojego dziecka umarł, przeze mnie. Boże, gdybym tylko mogła cofnąć czas nie zostawiłabym go wtedy w tym parku. Może wszystko byłoby dobrze. Przecież Zayn miał przed sobą całe życie, ja je mu odebrałam. Wszystkie emocje, które kłębiły się we mnie w związku z jego śmiercią były nie do opisania. Wielki żal, smutek i złość na samą siebie, ale przede wszystkim wyrzuty sumienia. Pamiętałam doskonale jak jeszcze w szpitalu minęłam się z matką Zayna. W jej oczach można było dostrzec niewyobrażalny ból po stracie syna. To ja byłam temu winnam, przeze mnie Zayn nie żyje! Najchętniej podcięłabym sobie żyły. Już dawno bym to zrobiła gdyby nie fakt, że pod moim sercem rozwijało się małe zawiniątko. Nie mogłam zabić dziecka, pomimo tego, że nie byłam jeszcze gotowa na macierzyństwo. Czemu ono było winne? Zayn by mi tego nie wybaczył. Musiałam żyć, właśnie dla maluszka. Jak na razie nikt oprócz Emmy nie wiedział o ciąży. Nie chciałam żeby się wydało, głównie ze względu na media.
  Tego dnia odbywał się pogrzeb Zayna. Na uroczystość przybyła cała jego rodzina oraz rzesze fanek z całego świata. Jednak nie zostały one wpuszczone na cmentarz. Zwartym szykiem szliśmy po brukowanej alejce za trumną, w której leżał. Ubrana w czarny płaszcz, buty na obcasie i okulary przeciwsłoneczne zakrywające moje podkrążone oczy stanęłam gdzieś z boku i przyglądałam się ceremonii. Nie chciałam stać bliżej, nie mogłabym spojrzeć w oczy rodzicom mulata lub którejś z jego sióstr.
- Zebraliśmy się tutaj, aby uczestniczyć w ostatniej drodze naszego brata, Zayna Malika. - duchowny zaczął ceremonię.
Beznamiętnym wzorkiem wpatrywałam się w białą trumnę. Leżał tam nieruchomy, jego ciało było blade, usta sine, a włosy straciły blaski. Oczy miał zamknięte, jedynie kąciki ust unosiły się w lekkim, ledwie zauważalnym uśmiechu. Ubrany był w jasny garnitur, koszulę i czarny krawat. Wspomnieniami wróciłam to tamtego dnia. Może i zrobiłam głupstwo, ale tych chwil nie zapomnę do końca życia. Doskonale pamiętałam jak opuszki jego zimne opuszki jego palców dotykały mojej rozpalonej skóry, ciepły oddech pieścił moją szyję, a malinowe usta muskały moje popękane wargi.
- Zayn - wyszeptałam licząc, że na te słowa obudzi się, jak gdyby nigdy nic wstanie z trumny.
W końcu nadeszła chwila kiedy trzeba było opuścić trumnę do grobu, gdzie jego ciało miało pozostać już na wieki. Trzech silnych mężczyzn zamknęło białe wieko i zaczęli opuszczać je na dwóch linach. Nie mogłam pozwolić na to aby go zakopali, nie! Zaczęłam przepychać się między ludźmi, podbiegłam na sam przód i zaczęłam krzyczeć podobnie jak w szpitalu:
- Nie Zayn! Nie wrzucajcie go tam! Nie!!!
Wszyscy byli zszokowani moją reakcją. Stałam nad wielkim dołem i darłam się w niebo głosy. Nikt nie wiedział co zrobić. Państwo Malik oniemieli, a chłopcy, którzy stali też niedaleko patrzyli na siebie zdziwieni. Kiedy chciałam wskoczyć na trumnę dopiero ktoś zareagował. Louis podbiegł i gwałtownie chwycił mnie za ramiona, przyciągnął mnie do siebie i pomimo mojego oporu odprowadził na bok.
- Olivia! - machał mi ręką przed oczami. - Olivia, już po wszystkim.
Jak na pstryknięcie magicznej różdżki przestałam krzyczeć. Stałam i niemo wpatrywałam się w Louisa. Stał przede mną nadal mocno mnie trzymając, gdy upewnił się, że wszystko okej puścił mnie.
- Lepiej będzie jak nie będziesz tego oglądała. - stwierdził.
Pokiwałam głową i przez następne kilkanaście minut staliśmy na uboczu cmentarza.  Ja spanikowana, ze łzami w oczach stałam bezradnie, on oparty o mur wpatrywał się w swoje buty. Nikt się nie odzywał. Była cisza. Kiedy ludzie powoli zaczęli wychodzić z cmentarza i przy grobie zostali tylko chłopcy i rodzina Louis powiedział krótkie: "Poczekaj" i odszedł. Stanął z resztą nad zakopanym Zaynem i ze spuszczoną głową wpatrywał się w ziemię. Potem wszyscy jeszcze chwilę rozmawiali z rodzicami. Kiedy i oni opuścili to miejsce brunet podszedł do mnie ponownie.
- Odwiozę cię do domu - rzekł sucho.
- Chciałabym - wskazałam na miejsce spoczynku Zayna.
Nie musiałam kończyć.
- Dobrze, idź, zaczekam tu - nakazał.
Niepewnie ruszyłam przed siebie. Gdy tylko kucnęłam przy miejscu, w którym jeszcze kilka chwil temu leżał łzy automatycznie zaczęły płynąć mi po policzkach. Spojrzałam na metalową tabliczkę:

                                                           Zayn Javaad Malik
                                 ur. 12. 01. 1993 .                        zm. 14.01. 2013 r.
                                   "Nie umiera ten, kto żyje z sercach bliskich"

Dwa dni przed swoimi dwudziestymi urodzinami. Boże, czemu akurat on? Przecież miał zostać ojcem, sprawy jakoś by się ułożyły. Byłby szczęśliwy. Drżącymi rękami wyciągnęłam z kieszonki małego, porcelanowego aniołka i postawiłam go na jednym z kwiatów, które zostawili inni. Westchnęłam cicho i ocierając łzy w policzka wyszeptałam:
- Kocham cię, Zayn.
Chwilę potem wstałam i ruszyłam w stronę Louisa. Niestety po drodze zrobiło mi się słabo, zaczęło kręcić mi się w głowie i upadłabym gdyby nie czyjeś silne ramiona chwytające mnie w porę.
*
Siedziałem na stołku w szpitalu. Co za dzień. Pogrzeb Zayna, a potem Olivia, która zemdlała. Zdecydowanie za dużo emocji. Bawiąc się palcami u rąk czekałem aż się obudzi. Lekarz powiedział, że to tylko lekkie zawroty, ale nie należy tego lekceważyć. Martwiłem się o nią. Podczas gdy ja siedziałem prawie dwa dni w ukryciu ona próbowała popełnić samobójstwo. Boże, gdyby nie Zayn wtedy ona by umarła. Nie przeżył bym tego. Zayn uratował jej życie, a teraz sam leżał w grobie. Potrząsnąłem głową, nie chciałem o tym teraz myśleć. Najważniejsze było zdrowie Oliviki.
- L - Louis? - usłyszałem.
Mój wzrok natychmiast przeniósł się na blondynkę. Rozglądała się dookoła nieco zagubiona.
- Czemu jestem w szpitalu? - spytała.
Nachyliłem się nad nią i powiedziałem:
- Zemdlałaś, nie wiedziałem co się dzieję, więc zawiozłem cię do szpitala. Ale wszystko jest ok. Jutro cię wypiszą. Powiadomiłem też twoją ciocię.
Uśmiechnęła się lekko. Odwzajemniłem ten gest. Następne kilka minut siedzieliśmy w ciszy.
- Możemy porozmawiać? - odezwała się nagle.
Pokiwałem głowę. Chociaż to nie był najlepszy moment, kiedyś musieliśmy wyjaśnić całą sytuację.
- Jestem w ciąży - wypaliła.
Zatkało mnie. To były naprawdę ostatnie słowa, których się spodziewałem. Przełknąłem głośno ślinę. Zrobiło mi się dziwnie gorąco. Jak to Olivia będzie miała dziecko? Nie, nie, nie - niemożliwe.
- Louis, powiedz coś. - dotknęła mojej ręki.
Od razu ją zabrałem. Byłem zbyt zszokowany.
- Przepraszam - jęknęła.
Znowu nie odpowiedziałem. Wstałem gwałtownie i wybełkotałem niewyraźnie:
- Harry jutro po ciebie przyjedzie i zawiezie cię do domu.
Czym prędzej wybiegłem ze szpitala. Słyszałem jak za mną wołała:
- Czekaj, wytłumaczę ci!
Nie chciałem wytłumaczeń, chciałem być sam. Wsiadłem zdenerwowany do samochodu i ruszyłem. Nie wiedziałem gdzie jechać, krążyłem bez celu po Londynie. W końcu zatrzymałem się przed cmentarzem, pobiegłem do grobu przyjaciela. Usiadłem na chłodnej ziemi i schowałem głowę z kolanach.
- Zayn - zacząłem. - Co ty zrobiłeś?
Nie byłem na niego zły, raczej czułem żal.
- Wiesz, że będziesz miał dziecko? - spytałem.
Może to dziwne rozmawiać z osoba, która nie żyje, ale ja tego potrzebowałem. Głównie ze względu na to, że nie zdążyłem tego zrobić gdy jeszcze żył. Na samo wspomnienie o tym dniu łzy napłynęły mi do oczu. Wtedy kiedy zacząłem go okładać, nie chciałem słuchać żadnych wytłumaczeń. Był dla mnie niczym, zerem - podobnie jak Olivia. Dopiero po czasie doszedłem do wniosku, że Olivia była pijana i nieświadoma, a Zayn zaślepiony miłością do niej. Stawiając się na miejscu mulata stwierdziłem, że pewnie zrobiłbym to samo, ale teraz Olivia była w ciąży, a ja nie wiedziałem jak się zachować.
- Pomóż mi - wybełkotałem unosząc ręce ku niebu.
Może miałem zwidy, ale patrząc w górę w chmurach zobaczyłem jego twarz, był uśmiechnięty i szczęśliwy. On naprawdę tam był!

"I look up at the stars
Hoping your doing the same
Somehow I feel closer and I can hear you say
Oooh oh I miss you
Oooh oh I need you"*

*Miley Cyrus - "Stay"


Nie, nie, nie to nie tak miało być! Zawaliłam ten rozdział, zupełnie nie odpowiada moim wyobrażeniom, ale nic już z tym nie zrobię ;c Dziękuję Wam kochane za te prawie sto komentarzy *O* Naprawdę się tego nie spodziewałam, jesteście najlepsze pod słońcem! Kocham Was mocno, mocno <33 Aż szkoda, że to przedostatni rozdział ;'( Pozdrawiam xx

Lubicie jednoparty o Larrym? To wpadajcie tu klik ;D