Epilog

"Forgiveness and love
Coz in the end no one loses or wins
The story begins again and again
With forgiveness and love"
                                                         *Piosenka*

- Mamo, patrz! - dziewczynka zatrzymała się na chwilkę i swoją chudą rączką wskazała na rosnącą na trawie stokrotkę. - Kwiatuszek.
- Widzę, Skarbie - upewniłam ją.
Lea podeszła bliżej i kucając przed roślinką zerwała ją po czym wróciła z wręczyła mi.
- Do dla ciebie - uśmiechnęła się.
Wzięłam podarek do rąk po czym mocno ją do siebie przytuliłam.
- Dziękuję - powiedziałam.
- A dla taty nic nie masz? - Louis złapał ją od tyłu i zaczął gilgotać.
Mała zaczęła piszczeć, a po chwili cała czerwona od śmiechu siedziała na barana u taty.
- Tobie mogę dać buziaka - powiedziała swoim cieniutkim głosikiem.
- Okej - odparł zadowolony.
Lea objęła głowę bruneta swoimi rączkami i głośno cmoknęła go w policzek. Wyglądali razem tak słodko. On, jak zwykle uśmiechnięty od ucha do ucha ubrany był w obcisłe dżinsowe rurki i kolorową koszulkę w paski. Z jego oczu aż biło miłością do małej istotki, którą trzymał rękach. Biała, zwiewna sukieneczka idealnie eksponowała ciemną karnację Lea, a różowy sweterek nieco ją ogrzewał gdyż wieczór był chłodnawy. Swoje gęste, kruczoczarne włosy związane miała w dwa figlarne kucyki co tylko dodawało jej uroku. Patrząc tak na nich wiedziałam, że mam przy sobie dwa największe skarby. Nie powstrzymałam się i podeszłam do niech obdarowując ich soczystym buziakiem w policzek. O ile Lou był zachwycony do Leanne już nieco mniej.
Szliśmy powoli alejką po parku, który znałam doskonale. Przebywałam w nim od dzieciństwa. To tutaj pierwszy raz zdarłam kolano, to tutaj bawiłam się na placu zabaw z Kate i Emmą i to tutaj spacerowałam z Louisem w grudniowe wieczory. Chyba należy też wspomnieć, że to w tym parku dałam kosza Zayn'owi i właśnie przy tej drewnianej ławeczce, którą mijaliśmy widziałam go po raz ostatni. Pamiętam jak dziś: jego twarz zalana łzami, blada i poobijana. Stał tam oświetlany jedynie blaskiem latarni. Ze smutkiem w oczach patrzył jak odbiegałam. Nieraz zastanawiałam się coby było gdybym wtedy nie odbiegła, nie zostawiła go. Może by żył? A może nie? Może to z nim wychowywałabym teraz Leanne? Te pytania co jakiś czas przychodziły mi do głowy, jednak za każdym razem dochodziłam do wniosku, że tak musiało być i że przecież jestem szczęśliwa z Lou.
  Naszym celem był cmentarz. Przekroczyliśmy potężną, żelazną bramę, a naszym oczom ukazały się setki małych nagrobków. Zatrzymaliśmy się przy płycie wykonanej z ciemnego marmuru. Z bólem wpatrywałam się na złote napisy. To była jedna z tych chwil kiedy każdy, nawet Mała pogrążony był w zupełnej ciszy.
- A tatuś lubi jak go odwiedzamy? - zagadnęła nagle Lea.
- Tak, bardzo to lubi - odparł Louis uśmiechając się do trzylatki.
Mała miała dwóch tatusiów. Jeden był tutaj z nią, a drugi opiekował się nią z nieba. Obu kochała.
Staliśmy we trójkę, lekki wiatr muskał nasze policzki. z trudem pohamowałam łzy wspominając uśmiechniętą twarz Zayna. Cała historia sprzed ostatnich trzech lat wiele mnie nauczyła. Przekonałam się, że życie nie jest takie proste. Wystarczy jeden nieodpowiedni ruch, a wszystko leci w gruzach. Jedno małe potknięcie może zadecydować o reszcie życia. Jeden nieszczęśliwy wypadek może je bezpowrotnie zmienić. Dotarło też do mnie, że o sile miłości nie decyduje to jak długo się ze sobą jest, ale to ile jest się w stanie dla siebie poświęcić oraz ile jest się w stanie wybaczyć swej drugiej połówce. Przejeżdżając dłonią po złotych napisach wyobraziłam sobie jak szczęśliwy musi być Zayn patrząc na to, jak świetnie daję sobie radę.
- Kocham cię, Zayn - wyszeptałam cicho.
Złożyłam na marmurowej płycie pocałunek i stanęłam obok Louisa. Ten popatrzył na mnie z czułością i splótł nasze palce. Lea stała i kołysała się to w lewo to w prawo.
- To co, zbieramy się? - spytałam.
Dwójka pokiwała głową na znak zgody. Wtuleni w siebie opuściliśmy cmentarz i kierowaliśmy się w stronę domu. Dom - jak to pięknie brzmi. Byłam z siebie dumna, że zebrałam siły i pokazałam wszystkim, że pomimo młodego wieku jestem w stanie wychować dziecko i zająć się domem. Oczywiście nigdy nie udałoby się bez Louisa.

 Cóż, pewnie chcecie wiedzieć co dzieje się u reszty? Co stało się z One Direction? Zespół został rozwiązany po śmierci Zayna. Chłopcy stwierdzili, że bez niego One Direction nie istnieje. Zagrali pożegnalny koncert i przez około rok unikali mediów. Każdy na swój sposób godził się ze stratą przyjaciela. W dodatku oczekiwano na narodziny nowego członka rodzinki. Louis i Olivia zamieszkali ze sobą i z drobną pomocą cioci Evy i rodziców chłopaka zaczęli samodzielne życie. Niall także dojrzał, aby zrobić kolejny krok w swoim życiu i poprosił Kate, aby została jego dziewczyną. Zgodziła się. Są parą już ponad dwa lata i nie wiedzą  o Bożym świecie. Gołąbeczki... A Liam? Liam chyba najbardziej z całej piątki przeżył tragiczny wypadek Zayna i przez długi czas nie mógł się pozbierać. Zerwał z dziewczyną, zaszył się gdzieś w Szkocji i przez sześć miesięcy się nie odzywał. Gdy wrócił razem z Louisem założyli frimę i są teraz znanymi producentami muzycznymi. Harry, jak to Harry rzucił się w wir imprezowania, ale to właśnie on jako jedyny nie porzucił występowania na scenie i od czasu do czasu śpiewa w jakiś klubach, czy na koncertach charytatywnych. Każdą wolną chwilę poświęca Leannne, która stała się oczkiem w głowie wujka.
To chyba tyle. Jak widzicie życie chłopców się zmieniło, ale najważniejsze, że ich przyjaźń tego nie zrobiła. I choć One Direction nie istnieje na scenie to myślę, że nadal trwa w sercach wiernych Directioners....

"I can't tell you what the future holds
Or how to live
All i know is what feels right lights up my life again and again"

Miley Cyrus - "Forgiveness And Love"

Witajcie po raz ostatni!  To już epilog, czyli krótko mówiąc ostatnia notka na tym blogu ;c Przykro mi, ale cieszę się też, że udało mi się wszystko doprowadzić do końca. Najważniejsza rzecz: DZIĘKUJĘ! Dziękuję Wam, że wytrwałyście całe dwadzieścia rozdziałów, tak chętnie komentowałyście i czytałyście moje wypociny. Jestem Wam niezmiernie wdzięczna za wszystko i żadne słowa tego nie wyrażą. Kocham Was, jesteście niesamowite <33 Najlepsze czytelniczki pod słońcem :**
Tak na koniec małe podsumowanie. Opowiadanie  "Over Again" kończymy (nie wliczając epilogu) na:
- 52052 wyświetleniach,
- 1169 komentarzach,
- 84 obserwatorach.
Myślę, że to naprawdę dużo i DZIĘKUJĘ Wam niezmiernie!!!

No i jeszcze mam do Was małą prośbę. To już koniec, więc pomyślałam, że fajnie byłoby podzielić się refleksjami na temat opowiadania. Napiszcie proszę w komentarzu jakie uczucia w Was wzbudziło, którzy bohaterowie się Wam spodobali, którzy mniej ;)

Oficjalnie też mogę Was zaprosić na moje nowe opowiadanie. Liczę na to, że choć część z Was będzie je regularnie odwiedzać "You're My Own Drug"
Buziaki :**

P.S - wszelkie pytania do bohaterów piszcie w komentarzach, bo w CH. A coś mi się nie wyświetlają :) a w zakładce bohaterowie umieściłam zdjęcie Leanne :*