Rozdział czternasty

"You can take everything I have
You can break everything I am
Like I'm made of glass
Like I'm made of paper..."*

                                            Możecie włączyć sobie Skyscaper

Gdy otworzyłam oczy było już ciemno. Leżałam w swoim łóżku przykryta kocem. Byłam ubrana. Zdziwiona przeciągnęłam się i rozejrzałam dookoła. Czułam się okropnie. Nie tylko psychicznie, ale i fizycznie. Bolała mnie głowa, byłam jakaś nieobecna, a w głowie miałam jeden wielki mętlik. Zapaliłam lampkę stojącą na szafce nocnej obok łóżka i ruchem wzięłam do rąk swoją komórkę. Nie było jeszcze późno. 17:38. O osiemnastej miałam trening. Chociaż nie czułam się zbyt dobrze chciałam na niego pójść. Nie tylko ze względu na to, że pan Trevor dawno mnie nie widział. Tańcząc mogłam zapomnieć o świecie, uspokoić się i nabrać dystans do samej siebie. Czym prędzej wstałam z łóżka i ruszyłam do łazienki. Spojrzałam w lustro. Wyglądałam gorzej niż źle. Cały mój makijaż był całkowicie rozmazany, moje oczy napuchnięte i czerwone, włosy potargane, a cera sucha. Znienawidziłam siebie w tym momencie. Byłam jak potwór. Patrząc na własną twarz czułam odruchy wymiotne. A gdy zobaczyłam fałdkę tłuszczu na moim brzuchu po prostu się rozpłakałam. Ten widok był odstraszający.
- Potworze! - krzyknęłam do samej siebie. - Jak mogłaś to zrobić Louisowi?!
Zawsze miałam słabą psychikę. Może to przez trudne dzieciństwo, a może po prostu przez charakter. Nie mogłam poradzić sobie z tą sytuacją. Fakt, że zdradziłam swojego chłopaka sprawił, że znienawidziłam samą siebie. Czułam do siebie wstręt, odrazę i niechęć.
- Jesteś ohydna Olivia!!! - wykrzyczałam do swojego odbicia w lustrze.
 Nie zastanawiając się długą uderzyłam całą pięścią o lustro aż pękło w małe kawałeczki raniąc moje dłonie. Hałas spadających na kafelki odłamków szkła sprawił, że się wzdrygnęłam. Zalana łzami popatrzyłam na czerwone dłonie. Ten ból, to szczypanie - ono dawało mi ulgę. Czułam jakby wszystko przestało mieć znaczenie. Strużki czerwonej krwi brudzące całą łazienkę dawały mi ukojenie. Odetchnęłam głęboko i usiadłam na podłodze. Rozejrzałam się dookoła. Potem znów przeniosłam wzrok na ręce. Uśmiechnęłam się szeroko. Dlaczego? Nie wiem. Chyba byłam po prostu...szczęśliwa. Choć w małym stopniu umorzyłam ból w moim sercu przetaczając go w cierpienie fizyczne. Zadowolona siedziałam tak. Korzystając z okazji nacięłam swoje nogi odłamkami lustra. Oddychałam niespokojnie. Jednak po chwili do pokoju wparowała trójca święta: moja ciocia, Kate i Emma.
- O mój Boże! - piętnastolatka zatkała usta z wrażenia.
- Emma, zabierz ją stąd. - nakazała ciotka.
Emma wyprowadziła zszokowaną Kate z łazienki. Natomiast Eva podeszła do mnie.
- Na litość Boską! Olivia, co ty zrobiłaś?! - popatrzyła na mnie.
- Ja...ja nie wiem. - mruknęłam spuszczając głowę. - Przepraszam.
- Poczekaj, przyniosę apteczkę. - powiedziała troskliwie.
Westchnęła i zaczęła szperać po półkach w łazience. Po chwili kucnęła nade mną z czerwonym pudełeczkiem w ręku. Wyciągnęła z niego bandaż, wodę utlenioną i plastry. Na szczęście nic żadne szkło nie utknęło mi w ręce. Ciocia Eva powoli dezynfekowała  każdą ranę. Zaciskając zęby patrzyłam jak starannie zawijała bandaże na nadgarstkach. Na uda przykleiła dwa duże plastry po czym przytuliła mnie mocno.
- Czemu to zrobiłaś? - zapytała z troską.
Słyszałam jak jej głos drży. Martwiła się o mnie.
- Nie wiem. Ja... ja...- szukałam wytłumaczenia.
Kobieta pokręciła głową z dezaprobatą. Po chwili pomogła mi wstać i zaprowadziła mnie do pokoju wcześniej upewniając się, czy na pewno dobrze się czuję. Poszła posprzątać łazienkę. Ja w tym czasie założyłam coś wygodnego, wyczesałam włosy i usiadłam na brzegu łóżka.O treningu nie było mowy. Byłam załamana. Nie wytrzymywałam tego napięcia. Chciałam powiedzieć Lou, ale bałam się, że go stracę. To było prawie nieuchronne. Byłam taka głupia. Przeczesałam ręką włosy. Moje życie nie miało sensu. Na dodatek wszystko mnie bolało. Zmęczona opadłam na poduszki. Pewnie bym zasnęła gdyby nie to, że usłyszałam pukanie do drzwi.
- Proszę. - westchnęłam.
Drzwi się otworzyły, a moim oczom ukazał się Louis. Był wyraźnie zmartwiony.
- Loui? Co ty tutaj robisz? - zapytałam podchodząc do niego.
Nie odpowiedział tylko mocno mnie przytulił.
- Dlaczego to zrobiłaś? - pytał.
Nie wytrzymałam. Łzy popłynęły po moich policzkach. Chłopak otarł je swoim kciukiem.
- Nie wiem. - powtórzyłam po raz enty.
Louis westchnął. Chwycił moje ręce i zaczął całować każdą ranę. Chociaż były opatrzone czułam jego usta na mojej skórze. Popatrzyłam na niego zdziwiona. Uśmiechnął się do mnie, po czym pozwolił mi po raz kolejny poczuć smak jego malinowych ust. Złączył je bowiem w czułym pocałunku. Położyłam swoje chłodne dłonie na jego rozgrzanym torsie przykrytym niebieską koszulką. On natomiast objął mnie w pasie. Nasze oczy spotkały się dokładnie jak za pierwszym razem gdy zderzyliśmy się na ulicy.
- Kocham cię. - wyszeptałam.
Pogładził mój policzek.
- Obiecaj mi, że już nigdy więcej tego nie zrobisz. - powiedział poważnie.
- Obiecuję. - musnęłam jego usta.
Potem posiedzieliśmy jeszcze chwilę na moim łóżku. Jednak nie czułam się zbyt dobrze, więc powiedziałam do Louisa:
- Kochanie, mógłbyś zostawić mnie samą?
- Czemu? - spytał nie kryjąc zdziwienia.
- Źle się czuję. - stęknęłam.
- Dobrze, to odpocznij. Jutro przyjdę, okej? - splótł nasze palce.
- Yhy. - powiedziałam.
Louis uśmiechnął się ciepło po czym pocałował mnie w czoło i wyszedł z pokoju. Słyszałam jeszcze jak rozmawiał jeszcze z ciocią, która z resztą znając życie pewnie po niego zadzwoniła. Ja położyłam się do łóżka. Myślałam, że zasnę, jednak natłok myśli nie pozwolił mi na to. Pomyślałam, więc, że lepszym wyjściem będzie nocny spacer.
Ciepło ubrana szłam ulicami Londynu. Pogoda była paskudna. Zupełnie jak moje samopoczucie. Idąc krok za krokiem próbowałam poukładać sobie w głowie pewne sprawy. Co powiem Louisowi, co będzie dalej? Nie mogłam pozbyć się tych myśli. Jeszcze to okropne poczucie winy, które nieustannie mnie nękało. Wzięłam głęboki oddech i rozejrzałam się dookoła. Ulica była pełna. Kilka mężczyzn w płaszczach, pewnie wracali z pracy. Jakieś dziewczyny oglądające wystawy sklepów. Jakaś starsza kobieta, kilka matek z dziećmi, żebrak. Każdy miał inny wyraz twarzy, zazwyczaj mało pogodny. Wzdychając ruszyłam dalej. Minęłam park i skręciłam w małą uliczkę, na której paliło się zaledwie kilka lamp. Po paru minutach moim oczom ukazała się brama doskonale znanego mi miejsca. Weszłam na cmentarz mijając kolejne nagrobki. W końcu zatrzymałam się przy marmurowej płycie. Ukucnęłam przed nią i wyciągnęłam w kieszonki płaszcza malutką świeczkę. Zapaliłam ją zapałką i postawiłam na ziemi. Jej płomień tańczył na wietrze, jednak po chwili najzwyczajniej w świecie zgasł. Ot tak! Od razu nasunęło mi się porównanie do ludzkiego życia. Wystarczy jedna trudność, jeden wypadek, aby płomień twojego życia zgasł. Uśmiechnęłam się delikatnie i przejechałam dłonią po lakonicznych napisach. Ostatnio byłam na ich grobie w Wigilię. Wtedy też minęło dwanaście lat od ich śmierci. Odeszli, kiedy najbardziej ich potrzebowałam. Oddałabym wszystko aby jeszcze raz zobaczyć uśmiech mojej mamy, żeby choć raz jeszcze móc usiąść na kolanach taty i posłuchać opowieści o misiu znad rzeki. Pojedyncza łza spłynęła po moim policzku. Spoglądając na złote litery przypomniałam sobie słowa, które mam powiedziała mi, gdy po pierwszej lekcji baletu chciałam zrezygnować. Brzmiały tak: " Nie poddawaj się po pierwszej porażce. Pokaż wszystkim jak silna jesteś i walcz." 
- Zawsze wiedziałaś co powiedzieć. - zaśmiałam się cicho myśląc o swojej rodzicielce.
- Musiałaś mieć wspaniałą matkę. - usłyszałam męski głos za sobą. - Urodziła tak piękną kobietę.
Gwałtownie odwróciłam głowę. Za mną, oparty o drzewo stał Zayn. Ubrany był jak zwykle nienagannie. Jego czekoladowe oczy, lekko opuchnięte spoglądały na mnie.
- Idź stąd. - odparłam.
-  Muszę ci powiedzieć, że Kate zna cię na wylot. Powiedziała mi, że najprawdopodobniej cię tu znajdę.- odparł z cwaniackim uśmieszkiem.
Skrzywiłam się. Był bezczelny. Po tym co mi zrobił jeszcze przychodził i jakieś scenki odwalał.
- Słuchaj! Mówię po raz ostatni. Idź! - zażądałam.
- Oj! Po co od razu ten bulwers, mała? Nie udawaj złej, bo dobrze wiem, że ci się podobało. - ciągnął dalej. - Jesteś jedną z niewielu, które mogą się pochwalić, że spały z Zaynem Malik'iem.
Spojrzałam na niego oburzona.
- Jak śmiesz?! - podeszłam do niego.
Uniósł kąciki ust i przybliżył się do mnie niebezpiecznie.
- A może chcesz powtórkę? - poruszył znacząco brwiami.
Już wiedziałam co jest grane. Poczułam woń alkoholu w jego oddechu.
- Piłeś. - stwierdziłam.
- Może...- mówił.
W momencie kiedy chwycił mnie za pupę puściły mi nerwy. Wymierzyłam mulatowi siarczysty cios w policzek i wybiegłam z cmentarza. Dość wrażeń jak na jeden dzień...


"Go run, run, run
I'm gonna stay right here
Watch you disappear, yeah
Go run, run, run
Yeah it's a long way down
But I'm closer to the clouds up here"

* Demi Lovato - "Skyscaper"

Witajcie? Co sądzicie o tym rozdziale? Muszę powiedzieć, że osobiście jestem z niego zadowolona. Mam nadzieję, że też wyrazicie swoją opinię w postaci komentarza :) W zakładce "Character Ask" możecie zadać pytania bohaterom. Jeżeli jeszcze nie zagłosowałyście to proszę zróbcie to, mam sporą konkurencję:
http://wymarzony-swiat-z-1d-official.blogspot.com/ numer 7
Pozdrawiam :*