Rozdział siedemnasty

"And you will never know
I will never show
What I feel What I need from you no
You will never know
I will never show
What I feel What I need from you"*
                                                   *Piosenka*

Poczułam silny ból w obu przedramionach. Stęknęłam cicho po czym otworzyłam swoje ociężałe powieki. Spojrzałam na swoje ręce - całe obandażowane. Strasznie zdrętwiały, na tyle, że nie mogłam ich podnieść. Przygryzłam dolną wargę przyglądając się im. Po chwili postanowiłam rozejrzeć się dookoła. Białe ściany, półki z lekami i różnymi sprzętami lekarskimi. Byłam w szpitalu. Leżałam na kozetce w pokoju pielęgniarskim. Jęcząc z bólu przekręciłam się na bok, a wtedy moim oczom ukazał się nie kto inny jak Zayn. Siedział niemrawo na stołku i patrzył na punkt bliżej nieokreślony.

- Zayn? - wymruczałam.
Automatycznie przeniósł swój wzrok na mnie, w tym samym momencie na jego twarz wkradł się delikatny uśmiech. Nie odwzajemniłam go.
- Obudziłaś się. - wyszeptał.
- Co ja tu robię? - zapytałam podnosząc się do pozycji siedzącej.
- Nie pamiętasz? Już prawie spadałaś z balkonu, w ostatniej chwili się złapałem. Zaczęłaś krzyczeć, że chcesz umrzeć, że lecisz w dół, a potem zemdlałaś. Twoje ręce strasznie krwawiły więc zawiozłem cię z Harry'm i Liam'em do szpitala. Chcieliśmy powiadomić twoją ciocię, ale nie mogliśmy znaleźć twojej komórki. - tłumaczył.
Wszystko sobie przypomniałam. Każde wspomnienie ostatniego dnia powróciło do mnie, z podwójną siłą uderzając mnie w serce. Louis, Loui, Lou... Nie powstrzymałam łez cisnących mi się do oczu. Kaskadą spadły po moich bladych policzkach.
- Hej - zaczął Zayn. - Nie płacz Olivia.
Popatrzyłam na niego. Też nie wyglądał najlepiej. Blada, niewyspana twarz, nieuczesane włosy, podbite oko i spuchnięty nos. Gdyby nie te czekoladowe, jak zwykle przepełnione życiem oczy pomyślałabym, że to nie Zayn.
Jednym sprawnym ruchem przygarnął mnie do siebie i przytulił z całych sił. Nie opierałam się. Wtulona w jego pierś łkałam cicho. On tylko głaskał mnie po plecach i szeptał do ucha, że wszystko będzie dobrze. Ale co ma być dobrze?
Po chwili do pokoju weszła pielęgniarka, uśmiechnęła się ciepło. Zayn szybko wypuścił mnie ze swoich ramion, a młoda kobieta podeszła do mnie i powiedziała:
- Obudziła się pani. To dobrze. Prawie się nam pani wykrwawiła, ale już wszystko powinno być w porządku. Zrobiliśmy wszystkie potrzebne badania i nic pani nie jest. Może pani wrócić do domu.
Pokiwałam głową lekko się uśmiechając. Pielęgniarka zapisała mi jakieś leki, wręczyła receptę po czym opuściła pokój.
- No to co? Odwiozę cię do domu. - zagadnął Zayn.
Zgodziłam się. Mulat pomógł mi wstać i założyć płaszcz. Na korytarzu czekali już Harry i Liam. Zayn poprosił abym poczekała na niego, a sam zaczął rozmawiać z chłopakami. Usiadłam na jednym z licznie znajdujących się krzeseł i próbowałam usłyszeć o  czym rozmawiają. Jednak po chwili dałam sobie spokój i zaczęłam wpatrywać się w podłogę.
- Olivia. - usłyszałam kilka minut póżniej.
Podniosłam głowę. Harry stał nade mną i uśmiechał się szeroko ukazując rządek swoich równych zębów.
- Tak? - spytałam.
Nagle obok pojawił się Zayn. Chwycił mnie delikatnie za ramię prosząc żebym go posłuchała.
- Harry odwiezie cię do domu. Ja muszę coś załatwić. - wyjaśnił.
- Dobrze. - odparłam.
Było mi naprawdę obojętne kto mnie odwiezie. Po prostu chciałam znaleźć się w domu. Harry chwycił mnie za ramię i wyprowadził ze szpitala. Na dworze znajdowała się już grupa fotoreporterów z aparatami. Zaczęli robić nam zdjęcia. Brunet starał się jakoś mnie ukryć, ale nie udawało się to zbytnio. Wsiadając do samochodu zwrócił się do mnie:
- Nie przejmuj się nimi. Szukają tylko taniej sensacji.
Jadąc zaludnionymi ulicami Londynu co chwila spoglądałam na ludzi, których mijaliśmy.  Byli tacy beztroscy i uśmiechnięci. Mogłabym się zamienić życiem z którymś z nich...
- Porobiło się, nie? - zapytał nagle Harry.
- Co masz na myśli? - odpowiedziałam pytaniem na pytanie.
- Heh - prychnął. - Myślisz, że nie słyszałem jak się bzykałaś z Zayn'em na górze. Ostro było.
Zaśmiał się, ale widząc moją niezadowoloną minę spoważniał.
- Naprawdę sądzę, że nie powinnaś się tak przejmować. Tym bardziej, że byłaś wtedy pod wpływem i nie wiedziałaś co robisz.
- Łatwo ci mówić. Nie widziałeś reakcji Louis'a. - na samo wspomnienie o nim łzy zaczęły cisnąć mi się do oczu.
- Jest nieco wybuchowy, ale uwierz mi, przejdzie mu. Przemyśli wszystko i w ogóle. - mówił.
Nie odpowiedziałam.
- Zayn też nie jest ci obojętny, prawda? - zapytał znienacka.
- A skąd ci to przyszło do głowy? - oburzyłam się.
-  Widzę jak na niego patrzysz, widzę ten lekki uśmiech gdy ktoś wspomina jego imię. - mówił ze śmiechem.
Zrobiłam młynka oczami i spojrzałam w okno.
- Ale radzę ci się zdecydować. Bo ich dwóch na pewno mieć nie możesz, Olivia. - powiedział.
Wtedy pojedyncza łza wypłynęła z moich oczu. Miał rację. Kochałam Louis'a, ale Zayn też był dla mnie ważny. Co ja miałam zrobić? Byłam w kropce.
- Już jesteśmy. - loczek obudził mnie z rozmyśleń.
Wysiadłam z auta i wcześniej dziękując Harry'emu za podwiezienie poszłam do domu. Tam ciocia cała zmartwiona zaczęła zasypywać mnie pytaniami, chciała się dowiedzieć co się stało. Skłamałam mówiąc, że po prostu się pośliznęłam i rany się rozdrapały. Nie wierzyła mi, ale postanowiła odpuścić widząc, że jestem w złym nastroju. Poszłam na górę do swojego pokoju wcześniej zabierając ze sobą jakieś jedzenie. Miałam ostatnio wilczy apetyt. Siedząc na swoim łóżku rozmyślałam nad co zrobić z Zayn'em. Doszłam do wniosku, że może i coś do niego czuję, ale nikt przenigdy się o tym nie dowie. Kiedyś mi przejdzie. Nie miałam pojęcia w jak ogromnym jestem błędzie...
*
                                                  *Piosenka*
Siedziałem na podłodze w swoim pokoju spoglądając na widok za oknem. Niespokojnie przebierałem nogami czekając aż odbierze, jeżeli w ogóle. Już miałem się wyłączyć kiedy usłyszałem jej melodyjny głos przy słuchawce:
- Halo?
- Olivia? To ja, Zayn. Masz może trochę wolnego czasu? - spytałem.
- A o co chodzi? - odchrząknęła.
Wziąłem głęboki oddech. Teraz albo nigdy.
- Chciałem z tobą porozmawiać, to pilne. - powiedziałem.
- Dobrze, ale dzisiaj? - pytała.
- Tak, jeżeli możesz oczywiście. - zacząłem bawić się suwakiem od bluzy.
- Okej, o której?
- Za godzinę w parku. - zaproponowałem.
- Yhy, to pa. - odpowiedziała po czym po prostu się rozłączyła.
Po chwili już byłem przy szafie szukając najlepszych ciuchów jakie miałem. Wybrałem czarne, obcisłe rurki kraciastą koszulę i elegancką skórzaną kurtkę z kożuchem. Potem poprawiłem swoją fryzurę, zgoliłem kilkudniowy już zarost i popsikałem się swoimi perfumami. Zadowolony ze swojego wyglądu zszedłem na dół. Może i było to dziwne cieszyć się w tej sytuacji, ale byłem niemalże przekonany, że wszystko już niedługo ułoży. Louis wróci i nie będzie się już gniewał, a Olivia będzie szczęśliwa z odpowiednią dla niej osobą. Wchodząc do salonu zastałem zmartwione miny przyjaciół.
- Jeszcze nie wrócił? - spytałem.
Liam pokiwał przecząco głową. Mieliśmy problem, gdyż Louis'a nie było od samego rana. Wszyscy zaczęli się bać, że sobie coś zrobił. Szukali go już ludzie z mangamentu, ale nie było po nim śladu.
- Nie to jest najgorsze - zaczął nagle Harry siedzący na kanapie. - Spójrz lepiej na to.
Rzucił mi do rąk egzemplarz tabloidu "The Sun". Zajrzałem na okładkę, a tam zdjęcie Olivii opuszczającej szpital i zdjęcie paparrazo, któremu Louis najprawdopodobniej przyłożył.

Olivia Walker (17l.) dziewczyna Louis'a Tomlinsona się tnie, a jej chłopak bije fotoreportera. Co dzieje się w One Direction?  Czy zespół się rozpadnie?!

- To tylko jedna z wielu. W mediach huczy od plotek. Paul zaraz tu będzie, chce pogadać. - oznajmił Liam formując swoje usta w wąską kreskę.
Przełknąłem głośno ślinę. Jeszcze tego brakowało.
- Teraz nie mam czasu. Jestem umówiony. - odparłem i bez słowa więcej poszedłem w kierunku drzwi wejściowych.
Wsiadłem do swojego srebrnego porsche i pojechałem. Kilkanaście minut później już czekałem w parku na Olivię. Było ciemno, nie było też żadnych niechcianych gości. Chodziłem niespokojnie w tę i we w tę. Lampy oświetlały małą alejkę, a gołe drzewa otaczały mroczną nieco okolicę. Co jakiś czas przechodził ktoś obok mnie, ale nie zwracałem na to większej uwagi. Dopiero gdy moim oczom ukazała mi się drobna sylwetka Olivii zbliżająca się do mnie się ocknąłem. Pomachałem jej żeby wiedziała gdzie jestem. Chwilę później już stała obok mnie. Miała na sobie granatowy płaszczyk, długie czarne kozaki i czapkę zakrywającą nieco jej długie włosy, a które przez wiatr ciągle miotały jej przed twarzą. Uśmiechnęła się delikatnie podając mi swoją chudą dłoń odzianą w skórzaną rękawiczkę.
- Cześć. - powiedziałem i wręczyłem jej kwiaty, które kupiłem po drodze w małej kwiaciarni za rogiem.
- Dziękuję, nie trzeba było. - odpowiedziała siadając na ławce.
Zająłem miejsce obok. Przez chwilę siedzieliśmy w ciszy, w końcu zwróciła się do mnie:
- To o czym chciałeś porozmawiać?
Wypuściłem głośno powietrze. Tak naprawdę było wiadomo o czym chciałem jej powiedzieć. Zbierałem się na to długo, powinienem jej o tym powiedzieć zanim w ogóle Louis o wszystkim się dowiedział. Nie miałem pojęcia jak obrać w słowa to co chciałem jej powiedzieć, więc po prostu wstałem i zacząłem śpiewać:
- Girl it should be me driving to your house, knocking on your door, and kissing you on the mouth. - chwyciłem ją za rękę zmuszając do wstania. - Pulling on your hair, dancing in the dark cos I was the only one who loved you from the start...
Nie odzywała się, ale z jej oczu potrafiłem wyczytać, że jest nieco zdezorientowana. Przybliżyłem ją do siebie nie przestając śpiewać.
- But now when I see you with him tears my world apart - kolejne słowa piosenki wydobywały się z moich ust - I’ve been waiting all this time to finally say it but now I see your heart’s been taken and nothing could be worst... Baby, I loved you first.

 Zauważyłem jak na twarzy Olivii pojawił się delikatny uśmiech. Splotłem razem nasze palce po czym przycisnąłem ją do siebie na tyle ostrożnie żeby nie urazić jej ran, ale też na tyle mocno, żeby nie mogła się wyswobodzić i prawie szeptem zaśpiewałem jej do ucha:

- First touch, the first kiss, first girl who made me feel like this. Oh, pray it’s killing me. I loved you first, why can’t you see?

Poczułem jak wzdrygnęła się słysząc te słowa, a uśmiech nagle zniknął jej z twarzy. Spojrzałem w jej brązowe oczy. Były przepełnione licznymi emocjami. Byliśmy tak blisko, czułem na sobie jej ciepły oddech, słyszałem jej niespokojne bicie serca i napawałem się zapachem jej gruszkowego szamponu do włosów. Pomimo panującego na dworze chłodu  było mi gorąco. Już miałem ją pocałować, ale w ostatniej chwili się powstrzymałem. Potrząsając głową oddaliłem się na bezpieczną odległość.

- Ja.. ja przepraszam. Po prostu... - zacząłem nerwowo bawić się swoimi palcami. - Nie myślałaś nigdy o tym, że my... moglibyśmy być razem. No bo, zobacz ja cię kocham, ty też coś do mnie czujesz, a Louis... nie wiadomo czy ci wybaczy. Powiedz szczerze, nie pomyślałaś nigdy, że byłabyś ze mną szczęśliwa. Dam ci wszystko, czego zapragniesz. Kocham cię, Olivia!

Popatrzyłem na nią. Jej oczy były pełne łez. Stała w bezruchu patrząc na mnie.

- Zayn, to nie jest takie proste. - wycedziła.

Wsadziłem dłonie do kieszonek od spodni i zacząłem gapić się w podłogę. Czułem, że zaraz łzy pojawią się też w moich oczach.

- Czemu? - spytałem niemalże szepcząc.

- Bo nie jest i dobrze wiesz dlaczego! - krzyknęła.

- Nie kochasz mnie? - podniosłem wzrok na nią. - Wiem, że zrobiłem głupstwo i to niejedno, ale to z miłości. Nie mogłem się powstrzymać!

Olivia podeszła do mnie bliżej. Otarła łzę wolno płynącą po moich policzku. Po chwili stanęła na palcach i chwytając moją twarz w swoje ręce zmusiła mnie do spojrzenia jej w oczy. Uczyniłem to. Wtedy powiedziała słowa, które najprawdopodobniej zmieniły moje życie:

- Kocham cię Zayn.

Nie odpowiedziałem. Olivia delikatnie musnęła moje usta i przytuliła mnie mocno. Nie byłem w stanie wydusić z siebie słowa. Po dłuższym czasie stania spytałem:

- Więc czemu nie możemy być razem?

Jej odpowiedź była krótka.

- Bo Louis'a kocham bardziej. - odparła,a chwilę potem już odbiegła.

Stałem nieruchomo patrząc jak jej sylwetka się oddala. Nie goniłem jej, a po co? Postałem jeszcze chwilę pozwalając emocjom zaszaleć. Potem opuściłem park i wsiadłem do samochodu. Wkurzony podjechałem pod najbliższy bar i usiadłem przy barmanie. 

- Setkę poproszę.- wycedziłem.

Mężczyzna uśmiechnął się chytrze po czym podał mi kieliszek z wódką i spytał:

- Dziewczyna?

- A żeby pan wiedział. - odpowiedziałem i jednym łykiem wypiłem wszystko.

Jeszcze nigdy nie czułem się tak upokorzony. Najpierw wyznała mi miłość, a potem powiedziała, że innego kocha bardziej. Olivia nie rozumiała jak wiele dla mnie znaczyła. Kochałem ją. Była pierwszą dziewczyną, która tak na mnie zadziałała. Już kiedy pierwszy raz spojrzałem jej w oczy wiedziałem, że to ta jedyna. Pamiętałem doskonale nasze pierwsze spotkanie. Louis ją przyprowadził i w salonie podała mi swoją chudą dłoń. Zakochałem się bez opamiętania. 

 Kiedy już byłem nachlany w przysłowiowe cztery dupy postanowiłem wrócić do domu. Niewiele myślałem. Kiwając się we wszystkie strony jakoś dotarłem do auta. Przekręciłem kluczyk w stacyjce, odpaliłem silnik i z piskiem opon ruszyłem. Jechałem szybko, na ulicach nie było wielu ludzi. Było późno i ciemno - już około północy. Grzałem ile wlezie. Potem pamiętam już tylko, że straciłem panowanie nad kierownicą, zacząłem kręcić się w kółko i zobaczyłem przed sobą drzewo. Następnie był wielki huk, a ja ujrzałem światłość...

"I never understood

What love is really like

Falling from the first time

Looking in your eyes"**

* Imany - "You Will Never Know"

** One Direction - "Loved You First"

Ostatnio nie wiedzieliście co stanie się z Olivią, to teraz główkujcie co będzie z Zayn'em hehe ;D Witajcie! Wiem, że długo nie pisałam rozdziału, ale po prostu nie miałam jak. Mam nadzieję, że wynagrodziłam Wam czekanie, gdyż jest on naprawdę długi. Pisząc ten rozdział wypiłam trzy herbaty i teraz chodzę co pięc minut siusiu ^^ Bardzo, bardzo dziękuję Wam za wszystkie miłe komentarze <33 Kocham Was, kocham i jakbym mogła to bym za Was wyszła xD Liczę, że nie zepsułam rozdziału. No i z okazji, że opowiadanie dobiega końca mam do Was takie pytanie: Jaka jest wasza ulubiona postać i dlaczego? Pozdrawiam i całuję xx

                                        You're My Own Drug