Rozdział osiemnasty

"My love, my heart
Is breathing for this
Moment in time
I'll find the words to say
Before you leave me today"

                                              *Piosenka*

 Leżałam na łóżku i gapiłam się w sufit. Było przedpołudnie. Pomyśleć, że jeszcze kilka miesięcy temu byłabym o tej porze w szkole, a tak leżałam z pociętymi rękami i złamanym sercem zastanawiając się co zrobić ze swoim życiem. Chciałam jakoś wytłumaczyć Louisowi, na spokojnie z nim porozmawiać i powiedzieć mu jako bardzo mi go brak. Nie widziałam go zaledwie półtora dnia, a już tęskniłam.
- Achhh - westchnęłam przekręcając się na drugi bok.
Moje życie straciło sens. Uśmiechając się do naszego wspólnego zdjęcia wspominałam nasze wieczorne spacery po parku. Tylko ja, Louis i ta silna więź między nami. Stawiając ramkę z fotografią z powrotem na półeczce powoli podniosłam się z łóżka i poszłam do łazienki. Stwierdziłam, że nie chcę czekać dłużej z założonymi rękami i postanowiłam wybrać się do chłopaków i porozmawiać z Lou. Stojąc przed nowym lustrem, które ciocia zakupiła kilka dni temu patrzyłam w swoje odbicie. Cień mnie. Schudłam, i to dużo. Cera straciła dawny blask, uwydatniły się kości policzkowe, a oczy były podkrążone. Nie chciałam na to dłużej patrzeć. Odwróciłam się i zaczęłam szukać wzrokiem szczotki do włosów. Zamiast tego moje oczy zatrzymały się na opakowaniu podpasek. Coś mi się przypomniało.
- Boże, tylko nie to. - wyszeptałam, a chwilę potem już grzebałam w szufladce od biurka.
Kiedy tylko znalazłam mały notesik zaczęłam niespokojnie przerzucać kolejne kartki. O, nie - pomyślałam. - Spóźnia mi się miesiączka, i to o całe dwa tygodnie. W tamtym momencie fakty zaczęły układać się w logiczną całość. Noc spędzona z Zaynem, później te zawroty głowy i wymioty - myślałam, że to przez osłabienie i nerwy. No i jeszcze spóźniała mi się miesiączka. Nie wspomnę o apetycie i zachciankach. Spanikowana przyłożyłam rękę do ust. Zaczęłam niespokojnie drżeć i nie wiedziałam co ze sobą zrobić.
Emma
Tak, tylko ona mogła mi pomóc. Wzięłam do rąk telefon i wybrałam jej numer.
- Halo? - odebrała.
- Emm, mogłabyś przyjechać? - spytałam dość niepewnym głosem.
- Olivia, coś się stało? To coś poważnego? Zaraz będę. - zaczęła panikować.
- Pośpiesz się proszę. - ponagliłam siostrę. - Ach, i czy po drodze mogłabyś kupić test ciążowy?
- Olvia... - cisza. - Olivia, że co?!
- Tak, dobrze słyszałaś. Czekam. - odparłam po czym się wyłączyłam.
Wiedziałam co to oznaczało. Nadszedł moment kiedy wreszcie Emma miała dowiedzieć się prawdy. Cieszyłam się, że byłam sama w domu. Ciocia w pracy, Kate w szkole, a Emm miała się zaraz zjawić. Nagle usłyszałam jak ktoś otwiera drzwi. Chwilę potem zdyszana brunetka wbiegła do mojego pokoju, w rękach trzymając test.
- Olivia - zaczęła. - Najpierw wyjaśnienia.
Usiadłyśmy na moim łóżku, a ja ze wszystkimi szczegółami opowiedziałam siostrze o moich ostatnich "przygodach". Zszokowana słuchała moich opowieści.
- Czyli, że zdradziłaś Louisa, powiedziałaś mu, on się wkurzył, a ty się załamałaś. To dlatego się cięłaś, tak? - pytała.
Kiwnęłam głową. Ona jedynie się zaśmiała.
- No nieźle, nie sądziłam, że moja Olivia straci dziewictwo wcześniej ode mnie. - zażartowała.
- To jest dla ciebie zabawne? - spytałam oburzona. - Emma, ja mogę być w ciąży. Co ja zrobię?
- Masz rację. Wybacz. - powiedziała skruszona.
Kilka minut potem poszłyśmy razem do łazienki. Zrobiłam test ciążowy, zgodnie ze wskazówkami. Trzymałam go w rękach i obracałam niespokojnie. Bałam się zajrzeć, bałam się poznać prawdę.
- Może ja zobaczę? - zaproponowała Emma, który cały czas stała oparta o framugę drzwi.
Zgodziłam się, a ona podeszła do mnie i zabrała mi z rąk test. Spojrzała tam, a ja w jej oczach ujrzałam zaskoczenie i strach.
- No i? - spytałam oddychając szybko.
- Olivia, zostaniesz matką. - wydusiła siadając na desce klozetowej z wrażenia.

                                                      Moje. Życie. Legło. W. Gruzach.
  *
                                               *Piosenka*                                        
 Siedziałam na podłodze w łazience w głową schowaną w kolanach. Niedaleko mnie stała Emma. Żadna z nas się nie odzywała. Cisza. Kompletna cisza. Próbowałam jakoś oswoić się z myślą, że pod moim sercem rozwija się małe dziecko. Moje... i Zayna. Nie, to niemożliwe. Niemożliwe, niemożliwe. Nie, nie, nie. Co prawda test nie dawał stuprocentowej pewności, ale wszystko na to wskazywało. Nie, nie. To po prostu nie może być prawdą. Co ja teraz powiem Zaynowi? - Hej, słuchaj będziemy mieli dziecko, ale ty sobie nic z tego nie rób. Gorzej, a co powiem Louisowi? Boże, jedna noc, a moje życie przewróciło się do góry nogami. Oficjalnie przysięgłam sobie wtedy, że już nigdy nie sięgnę po alkohol. Z rozmyślań wybudził mnie dzwonek telefonu dochodzący z mojego pokoju. Leniwym krokiem podeszłam i odebrałam.
- Olivia?! Olivia, musisz koniecznie przyjechać do szpitala. Zayn, on. O mój Boże, Olivia, nie uwierzysz co się stało! - krzyczał nieskładnie Harry, który co chwila dławiąc się łzami próbował coś powiedzieć.
- Harry, spokojnie. Powiedz co się stało. - próbowałam się opanować, ale słysząc panikę w głosie bruneta było to naprawdę trudne.
- Zayn, on... - łkał. - On miał wypadek. On od kilku godzin walczy o życie. Boże, gdybyś ty go widziała, Olivia!
Nogi się pode mną ugięły gdy usłyszałam te słowa. Harry jeszcze nigdy nie był tak przerażony. Poprosiłam tylko o adres szpitala, w którym się znajdował. Nie potrafię opisać jak szybko minęły następne minuty. Szybko włożyłam coś na siebie i razem z Emmą wsiadłyśmy do jej małego autka ruszając z piskiem opon z podjazdu. Emma pędziła łamiąc wszystkie przepisy drogowe, ja starałam się oddychać spokojnie i powstrzymać łzy cisnące mi się do oczu.
Nadal pamiętam jak biegłam długim korytarzem mijając po drodze różnych pacjentów. Raziła mnie biel tego miejsca. W końcu na samym końcu szpitala, gdzie znajduje się OIOM zastałam chłopców, Paula i dziewczynę o kręconych włosach, która zapewne była Danielle - dziewczyna Liama. Harry siedział niespokojnie przebierając nogami. Paul pewnie dzwonił do rodziców Zayna, a Niall  płakał głośno wtulony w Dan. Zauważyłam też Louis'a. Stał gdzieś na boku opierając się o ścianę. Na jego twarzy nie dostrzegłam większych emocji, ale w oczach był ból. Gdy Liam tylko mnie zauważył od razu do mnie podbiegł i zaczął coś mówić:
- Olivia, słuchaj. On wygląda fatalnie, naprawdę. Nie wiem czy chcesz go widzieć w takim stanie.
Nic nie mówiłam. Nie byłam w stanie. Pokiwałam jedynie głową. Po chwili Liam zaprowadził mnie do sali. Było w niej ciemno. Paliła się jedynie mała lampka. Na łóżku leżał Zayn.
- Liam, powiedz, że to nie on? - zwróciłam się do przyjaciela.
Brunet tylko spuścił wzrok. Wiedziałam co to oznacza. Wzięłam głęboki wdech po czym odwróciłam głowę i ponownie spojrzałam na Zayna. Widok był co najmniej odrażający. Leżał bezwładnie przykryty białą kołdrą. Jego głowa owiązana bandażem, twarz była tak podrapana, że wcale bym jej nie poznała. Obie nogi były zagipsowane, a ręce - o nich wolę nie opowiadać. Był podłączony do różnych maszyn i rurek. Słyszałam jak ciężko oddycha. Wciąż nie wierząc, że to on podeszłam bliżej. Myślałam, że jest nieprzytomny, jednak otworzył powoli swoje oczy gdy dotknęłam jego dłoni. Uśmiechnął się.
- Zayn - wyszeptałam.
- Olivia, przepraszam. - wypowiedział ochrypłym, słabym głosem. - Przepraszam, że zawiodłem.
Nie wytrzymałam tego. Kilka pojedynczych łez popłynęło po moim policzku. Usiadłam na stołeczku obok łóżka i popatrzyłam na mulata. Uśmiechałam się do niego głaszcząc jego rękę. Cały czas patrzył mi się w oczy nic nie mówiąc.
- Zayn - zaczęłam ponownie. - Muszę ci o czymś powiedzieć.
Powinien o tym wiedzieć. Wzięłam głębszy oddech  po czym umieściłam jego dłoń na swoim brzuchu. Zdziwił się tą reakcją. Bardzo.
- Będziemy mieli dziecko. - powiedziałam niemalże na jednym wdechu.
Źrenice Zayna automatycznie się poszerzyły, a jego ręka zadrżała. 
- A.. ale jak to? - spytał.
Wzruszyłam ramionami.
- Też nie wiem jak to się stało. - odparłam. - Ale... stało się.
- Tak mi przykro, że nie zobaczę naszego dziecka. - zacisnął oczy, a po jego zmasakrowanym policzku popłynęła łza.
- Nie mów tak. - skarciłam go.
- Heh - prychnął. - Olivia, spójrz jak wyglądam. Myślisz, że ja to przeżyję?
Nie odpowiedziałam. Przez kilka minut. panowała między nami cisza. Każdy we własnym umyśle rejestrował te chwile.
- Obiecasz mi coś Olivia? - spytał nagle.
Pokiwałam ochoczo głową.
- Obiecaj mi, że kiedyś powiesz naszemu dziecku jak bardzo je kocham i że się nim opiekuję z góry. - wypowiedział z trudem.
- Dobrze. - szepnęłam.
Kolejny strumień łez spłynął po moich policzkach. Zacisnęłam zęby, nie chciałam płakać. Wiedziałam, że to sprawiało, że Zaynowi było jeszcze trudniej. Patrzyliśmy sobie w oczy. Dokładnie zapamiętałam te duże, czekoladowe tęczówki, rozszerzone źrenice - wszystko oprawione długimi, ciemnymi rzęsami. Przez te parę chwil spoglądały we mnie z miłością, a malinowe usta uśmiechały się delikatnie. Jednak  powoli jego powieki zaczęły się zamykać, a uśmiech zanikał. Ostatni wydech, ostatnie spojrzenie...
- Nie! - krzyknęłam gdy maszyny zaczęły piszczeć.
Zaraz do sali wbiegli lekarze, pielęgniarki i chłopcy. Zaczęłam trząść chłopakiem, całować do i przytulać. Łzy płynęły z moich oczu. Krzyczałam do niego:
- Zayn, obudź się. Zayn nie umieraj!!!
Wyglądałam co najmniej jak osoba psychiczna. Nie chciałam puścić jego chłodnego ciała, nie chciałam. Nie! Wyrywałam się pielęgniarkom. W końcu czyjeś silne ramiona odciągnęły mnie od niego. Piszczałam, rzucałam się na niego. Zayn, nie! Siłą wyprowadzono mnie z sali.
W mojej pamięci zarejestrowały się tylko pojedyncze obrazy, słowa. Pamiętam Louisa trzymającego mnie w ramionach, krzyczał do mnie, lekarz też krzyczał i ja krzyczałam. Ale Zayn nie krzyczał, on zasnął, na wieki...

"Undecided
Voice is numb
Try to scream out my lungs
It makes this harder
And the tears stream down my face"*

*One Direction - "Moments"

Ok, nie wiem za bardzo co pisać, bo ten rozdział jakoś tak mnie dobił. Pisząc go naprawdę się wzruszyłam, co zdarza się rzadko. Nie wyszedł do końca taki jaki chciałam, ale myślę, że może być. Taka prośba do Was, niech każdy kto przeczyta ten rozdział zostawi po sobie jakiś komentarz. Niedługi, może być nawet buźka, ale chciałabym wiedzieć ile osób naprawdę czyta tego bloga. Z góry Wam dziękuję! Kocham Was <33 + jak czujecie się z tym, że Zayna już nie będzie w opowiadaniu?

EDIT: Jeśli macie ochotę poczytać jednoparty o Larrym to zapraszam tutaj ;)