Rozdział dziewiąty

"Wrist to wrist
Toe to toe
Lips that felt just like the inside of a rose
So how come when I reach out my finger
It feels like more than distance between us"

Gdy się obudziłam była już późna noc. Nie wiedziałam gdzie jestem. Dopiero po chwili gdy przetarłam oczy i rozejrzałam się dookoła spostrzegłam, że to pokój Louis'a i leżałam na jego łóżku. On spał smacznie na kanapie w rogu pomieszczenia. Postanowiłam  do  niego dołączyć, więc zabrałam kołdrę, podusię i wgramoliłam się obok niego. Chłopak coś mruknął po czym uśmiechnął się przez sen. - Słodziak. - pomyślałam i splotłam nasze palce  odchodząc w krainę snów. Pragnęłam choć na chwilę zapomnieć o tym masakrycznym dniu w objęciach mojego chłopaka...
- Hej, Kochanie pobudka. - poczułam na swojej szyi czyjeś czułe pocałunki.
Niechętnie otworzyłam swoje paczydełka. Ukazała mi się promieniejąca twarz Lou.
- Która godzina? - podniosłam się do pozycji siedzącej.
- Po dziewiątej. - chłopak nachylił się nade mną wyczekując na pocałunek.
Zaśmiałam się i cmoknęłam go w usta.
Potem leżeliśmy jeszcze chwilę rozkoszując się swoim towarzystwem. Wtuliłam się w Louis'a i wyjątkowo pozwoliłam mu pobawić się moimi włosami. Chłopak od razu zaczął mnie nimi miziać i robić z nich lasso - idiota.
- Wstawać, śniadanie!!! - usłyszałam nagle pukanie do drzwi i czyjeś donośne krzyki.
Spojrzałam pytająco na Tomlinson'a, który tylko zaśmiał się krótko i powiedział:
- To Niall. Codziennie wstaje rano i robi nam śniadanie, potem w taki oto sposób budzi nas wszystkich.
- Aha.
Chłopak wstał z łóżka i zaczął szukać czegoś w szafie. Potem podszedł do mnie, wręczył mi ręcznik i swoją koszulę w paski.
- Proszę. W łazience powinna być jakaś szczotka i gumki, które zostawiają tu dziewczyny. Ja zejdę na dół i pomogę Niall'owi nakryć do stołu. - zarządził. - Dobrze?
- Dobrze. - powiedziałam posłusznie biorąc rzeczy od niego.
- O! I pamiętaj. - zaczął w drzwiach. - Kocham cię.
- Ja ciebie też. - odpowiedziałam.
Louis zniknął za drzwiami pokoju, a ja poleżałam jeszcze chwilę w łóżku po czym postanowiłam podnieść swoje szanowne cztery litery i zanieść je do łazienki. Po drodze wyjrzałam za okno. Była piękna pogoda. Słońce świeciło jak w lecie, a płatki śniegu delikatnie opadały na ziemię powiększając białą płachtę okrywającą szczelnie cały Londyn. Uśmiechnęłam się, gdy ulicę dalej ujrzałam grupkę dzieci lepiącą bałwana.
 Będąc już w łazience najpierw przemyłam sobie twarz, potem zerknęłam na swoje odbicie w lustrze. Lekko podkrążone oczy, sucha cera i zmęczony wzrok. Zdecydowanie za dużo się ostatnio działo w moim życiu. Przedstawienie, Louis, kłótnia z ciocią. Wszystko na raz. Westchnęłam głęboko i zaczęłam rozczesywać swoje włosy. Trochę się z tym zeszło gdyż Lou nieźle mi je poplątał. Później poszukałam w półce nowej szczoteczki do zębów i je umyłam. Na sam koniec się ubrałam i zeszłam na dół. Trochę głupio się czułam w towarzystwie chłopaków w samej koszuli, która w dodatku trochę prześwitywała i bieliźnie. Zaczęłam żałować, że wczoraj wybrałam drogę przez park i moje spodnie były całe w błocie.
- Hej! - przywitałam się.
- Cześć Olivia. - Niall pomachał mi z kuchni.
- Siema. - usłyszałam głos Zayn'a, który chwilę potem pojawił się za moimi plecami.
Może mi się wydawało, ale czułam jak się na mnie gapił. No co jest ze mną nie tak? Dostrzegłam też Louis'a, który grzebał w zmywarce, zapewne w poszukiwaniu naczyń. Podeszłam do niego i zapytałam:
- Czego szukasz?
- Mojego zielonego kubka. - odparł.
Rozejrzałam się dookoła.
- A to nie ten? - zapytałam wskazując na kubek, z którego pił Nialler.
Louis się odwrócił i spojrzał na biednego Irlandczyka, który trochę zdezorientowany patrzył to na mnie to na Lou.
- Łapy precz od mojego kubka! - zawołał po czym wyrwał go z ręki Niall'a i uśmiechnął się zwycięsko.
- Tak? To sam sobie zrobisz śniadanie! - blondyn skrzyżował ręce na piersiach.
- Nie, nie, nie. To wiesz co? Masz ten kubek. - momentalnie oddał mu zielone cacko.
Nialler uniósł wysoko głowę, a ja zaczęłam się chichrać. Razem ze mną śmiali się Zayn i Liam, którzy przyglądali się wszystkiemu. Potem chłopcy siedli do stołu, a ja i Niall podawaliśmy świeżutką kawę. Nagle do  kuchni wszedł Harry. Nie byłoby w tym nic nadzwyczajnego gdyby nie fakt, że był kompletnie nagi i wcale się tym nie przejmował. Louis momentalnie zerwał się z krzesła i zakrył mi oczy dłonią.
- Emm. Lou co ty robisz? - zapytałam.
Chłopak nie odpowiedział tylko zaczął krzyczeć na Louis'a:
- Nie wstyd ci? Tak latać pokazując na lewo i prawo swoje klejnoty? Tym bardziej kiedy mamy w domu gościa?!
Nie wiem czemu, ale poczułam jak na moje policzki wkrada się rumieniec. Chwilę po tym wszyscy zaczęli się śmiać. To przez moje rumieńce? Nie mogłam nic zobaczyć. Usłyszałam tylko  głośne piski Louis'a który skakał po podłodze.
- Harry Styles'sie upominam cię!!! O czym ty myślisz, ty niewyżyty seksoholiku?! Idź się ubierz i unormuj sprawę z twoimi ekhem na wysokościach!!! - Tommo był bardzo zdenerwowany.
Hazza zaśmiał się i powiedział:
- Spoko, stary. Cześć Olivia!
- Hej! - pomachałam mu w niewiadomym kierunku.
Gdy Harry opuścił kuchnię wreszcie Lou zdjął rękę z moich oczu, a ja ujrzałam Niall'a całego czerwonego ze śmiechu, Liam'a z trudem połykającego kanapkę, Zayn'a oglądającego się za osiemnastolatkiem i Louis'a który patrzył na wszystkich wkurzony. Chcąc nie chcąc zachichotałam.
*
Dobra, Zayn. Nie bądź tchórzem!!! - skarciłem się w myślach. Wziąłem głęboki oddech i zapukałem do drzwi od pokoju Louis'a. Chciałem wreszcie skorzystać z okazji i porozmawiać z Olivią w domu.  To był najlepszy moment - Louis musiał pojechać na sesję, bo zdjęcia ie wyszły, Liam poszedł z Niall'em na miasto, a Harry... Kto go tam wie?
- Proszę. - usłyszałem jej delikatny głos.
- Cześć, uprałem ci spodnie, bluzkę i płaszczyk. - podałem jej poskładane w kostkę pranie.
- Ojej! Dziękuję. - położyła rzeczy na łóżku.
Posłałem jej najpiękniejszy uśmiech na jaki było mnie stać. Dziewczyna odpowiedziała tym samym gestem po czym powiedziała:
- Siadaj. -  poklepała miejsce obok siebie.
Zmieszałem się lekko jednak po chwili usadowiłem się obok Olivii. Ona natomiast zaczęła się na mnie patrzyć. Trochę się zawstydziłem, ale ogarnąłem downa i opanowałem sytuację.
- No to może powiesz mi co się wczoraj stałego takiego, że przyszłaś tutaj z płaczem? - zapytałem.
- Nie będę cię zanudzać swoimi problemami. - odparła i zaczęłam bawić się swoimi dłońmi.
- Ale wiesz, chętnie posłucham. - powiedziałem.
- To nic takiego, po prostu wasze fanki są dosyć, no jakby to powiedzieć....Zawzięte. - wymamrotała.
- Rzeczywiście potrafią być trochę przerażające, ale naprawdę są kochane. - uśmiechnąłem się.
- Nie wątpię. A mogę cię o coś zapytać? - przeniosła swój wzrok z rąk na mnie.
- Jasne, wal śmiało. - rzekłem pewnie.
- Co mam zrobić, żeby fanki i inni nie atakowali mojego domu? - wzięła na kolana laptopa, który wcześniej leżał na łóżku.
Włączyła pierwszy lepszy portal plotkarski i pokazał zdjęcia sprzed jej domu. Przerażony oglądałem kolejne grafiki przedstawiające biedną Olivię próbującą dojść do domu. Wyobrażałem sobie, a nawet wiedziałem co czuła w tej chwili. Przecież i mnie niejednokrotnie obrażały fanki innych zespołów. Spojrzałem na nią z troską. Siedziała skulona i patrzyła w punkt bliżej nieokreślony.
- To przez nie wczoraj płakałaś? - dotknąłem ręką jej ramienia delikatnie je głaszcząc.
Pokiwała tylko głową, głośno przełknęła ślinę i znów zapadła cisza. Patrzyłem na nią. Po chwili w jej pięknych niebieskich oczach zaczęły błyszczeć gorzkie łzy rozpaczy. Nie wahałem się ani chwili tylko przyciągnąłem Olivię do siebie i przytuliłem z całej siły. Zacząłem głaskać delikatnie jej długie włosy, które opadały w nieładzie na jej szczupłe ramiona. Dziewczyna szlochała głośno, a ja nie miałem pojęcia co robić.
- Co ja mam zrobić? - usłyszałem jej cichy szept.
- Na pewno musisz zadzwonić na policję i poprosić swoją rodzinę o pomoc. - zacząłem.
- Tak, ale moja rodzina nie akceptuje Lou. Ciotka zrobi wszystko żeby mnie od niego odciągnąć. - mruczała. - Wczoraj się z nią pokłóciłam.
- Ciii spokojnie, coś wymyślimy. - starałem się ją uspokoić.
W skutku Olivia rozpłakała się jeszcze bardziej. Chwyciłem jej twarz i spojrzałem prosto w oczy:
- Słuchaj, musisz wziąć się w garść. Dasz radę, wiem o tym.
- Masz rację, niepotrzebnie się rozklejam. - otarła rękawem koszuli łzy. - Przepraszam, ale to wszystko dzieje się tak szybko. Ja, ja nie potrafię nad tym zapanować.
- Spokojnie, będzie dobrze. - pozwoliłem sobie na dotknięcie jej czerwonego policzka.
Olivia lekko się zawstydziła przez co stała się jeszcze bardziej czerwona. Spojrzeliśmy po sobie niepewnie.
- Hej kochani!!! Jesteście tam? - usłyszeliśmy nagle z dołu.
Louis. Olivka automatycznie otarła resztę łez, a ja szykowałem się do opuszczenia pokoju. Jednak wtedy poczułem jej dłoń chwytającą mój nadgarstek. Przyjemne dreszcze wzdrygnęły moim ciałem.
- Zayn? - zwróciła się do mnie.
- Tak? - zapytałem.
- Proszę nie mów nic Louis'owi. Nie chcę żeby się martwił. - powiedziała z przejęciem.
- Ale on i tak się dowie, powinien się dowiedzieć. - stwierdziłem.
- Proszę. - spojrzała na mnie błagalnym wzrokiem.
- Dobrze. - uległem.
Olivia uśmiechnęła się delikatnie i wyszeptała ciche "dziękuję" po czym opuściłem pokój.
 "To wszystko dzieje się za szybko. Nie potrafię nad tym zapanować". - te słowa równie dogłębnie opisywały moją sytuację. Coraz bardziej zakochiwałem się w Olivii, za każdym razem gdy ją widziałem nie potrafiłem opanować pożądania. Pragnąłem jej ciepła, jej dotyku, wzorku i uśmiechu. Musiałem usłyszeć jej melodyjny, dziewczęcy głos wymawiający moje imię. Nie miałem najbledszego pojęcia jaką cenę przyjdzie mi zapłacić za tą zakazaną miłość.


"Lately I found myself thinking
Been dreaming about you a lot
And up in my head I’m your boyfriend
But that’s one thing you’ve already got"**

* Rihanna - California King Bed
** One Direction - I would

Noo dobra. Wreszcie jest dziewiąty rozdział. Powolutku, powolutku zbliżamy się do sedna opowiadania. Kolejny rozdział dla fanek Zayn'a. Jesteście naprawdę wspaniałe, 36 komentarz - wow! Kocham Was! Komentujcie dalej <33

+ Jeżeli ktoś chce być informowany o rozdziałach to proszę podać swojego twitter'a lub adres bloga :P